Wanneer je iets of iemand verliest gaat dit gepaard met heel wat verschillende gevoelens. Sommige mensen voelen zich erg verdrietig, anderen voelen zich kwaad, nog anderen onverschillig,... Vroeger was men ervan overtuigd dat wanneer mensen verlies leden er bepaalde stappen dienden gevolgd worden vooraleer het verlies 'verwerkt' was. Deze stappen waren universeel en voor iedereen hetzelfde. Doorliep je deze verschillende stappen niet dan werd jouw rouwverwerking gezien als gestoord of pathologisch. Ondertussen zijn we erachter dat rouwen voor iedereen anders is. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Denk maar aan het idee van een vingerafdruk: iedereen heeft zijn eigen unieke vingerafdruk, geen enkele vingerafdruk is hetzelfde. En zo is het ook met rouwen.
Een andere mythe over rouw stelt dat je uiteindelijk dient los te laten. Echter rouw zou je kunnen zien als de prijs die we betalen voor liefde. Wanneer we iets of iemand niet graag zien zullen we ook niet rouwen bij het verlies ervan. Kortom hoe kunnen we dan loslaten, als rouwen betekent dat we iets of iemand doodgraag hebben gezien? We zouden dus kunnen stellen dat verlies eigenlijk weinig te maken heeft met loslaten, maar wel met anders leren vasthouden. Vasthouden in de herinnering in plaats van vasthouden in de werkelijkheid.
Onderstaande kortfilm 'Father and daugther' geeft dit idee heel mooi weer.